Töff miðbær úr steypu, gleri og stáli

Ég hef áhyggjur af því að með mikilli uppbyggingu nýtískulegra húsa við Laugaveg verði hann smám saman eins og Ármúlinn eða Hamraborgin og hver nennir að ganga þar um að óþörfu.

Gömlu húsin okkar eru líklega flest byggð af vanefnum og mörg orðin hálfónýt en mér finnst að við þurfum samt að fara sérstaklega varlega í að rífa þessi gömlu hús og byggja ný. Gott væri að sameina þetta á einhvern hátt. Mér finnst nýuppgerð hús í Aðalstrætinu og nýja gamaldags hótelið þar t.d. hafa heppnast vel fyrir þann stað.

Mér finnst að það mætti tengja betur saman Laugaveginn og Borgartúnið, tengja þannig gamalt og nýtt, auk þess sem bæta mætti umhverfi Borgartúnsins þannig að það henti betur gangandi vegfarendum. Það tekur ekki nema 2-3 mínútur að ganga á milli þessara gatna og nóg er af nýbyggingum í Borgartúninu.

Við sem búum inn undir Elliðaám förum ekki í gamla miðbæinn eftir nauðsynlegri þjónustu enda getum við farið mun styttra eftir henni. Við förum hins vegar í bæinn til að upplifa heimilislegt andrúmsloftið sem er hvergi annarsstaðar, nema kannski í gömlum bæjum í útlöndum, rölta um, sýna okkur og sjá aðra, kíkja á kaffihús og kaupa kannski eitthvað spennandi í leiðinni.

Gamla bæinn í Stokkhólmi, Gamla Stan, stóð til að rífa fyrir nokkrum áratugum. Mörg húsanna eru frá 16. og 17. öld og göturnar eru þröngar, hellulagðar miðaldagötur. Um miðja síðustu öld var Gamla Stan hálfgert "slömm". Mikið af gömlum húsum voru rifin í Stokkhólmi 1950-1970 og byggð nýtískuleg háhýsi í staðinn, nú kallað City. Þessi nýi miðbær þeirra þykir fáum fallegur. Gamla Stan fékk hins vegar að vera og var endurnýjað í sínum miðaldastíl. Það iðar nú af mannlífi og hefur mikið aðdráttarafl fyrir ferðamenn enda er þar mikið af litlum minjagripabúðum, fataverslunum, veitingastöðum og kaffihúsum.

Í miðbæ Osló er mikið af gömlum húsum í nýklassískum stíl sem voru byggð á árunum 1850-1900, innanum voru nokkur "slömm" rifin á sjöunda áratugnum og byggð nýtískuleg hús úr steypu og stáli sem á Wikipedia.com er lýst sem vandræðalegri hryggðarmynd ( e. embarrassing eyesores).

Mér finnst skipulagsstefnan í gamla bænum hér í Reykjavík, og reyndar í nágrannabæjunum, oft undarleg og lyktar hún helst af því að landeigendur ráði í raun meiru en skipulagsyfirvöld. Háhýsabyggð við ströndina, stórir kumbaldar sem skyggja á sól og valda vindsveipum. Þetta lítur kannski glæsilega út af hafi, en hentar kannski ekki allra best hér í landi hinna hressandi norðanvinda.

Núna er t.d. afskaplega falleg sýn frá Bankastrætinu út á Faxaflóann og eyjarnar eftir að Faxaskemman var rifin. Þarna gæti maður auðveldlega séð fyrir sér líflega lága verslunar- og þjónustubyggð og kannski eitthvað í líkingu við Akersbryggju í Osló þar sem menn sitja úti á sumardögum yfir drykk. En ég óttast það að með tilkomu fyrirhugaðs tónlistarhúss, sem út af fyrir sig virðist flott, og aðlægra blokka í austantjaldsstíl hverfi þetta fallega útsýni úr bænum.

Hægt er að sjá kynningu á tillögu að tónlistarhúsi á http://austurhofn.is/